கயிற்றின் மீது நடக்கும் சிறுமி

சென்னை வலைப்பதிவாளர் பட்டறைக்குப் போவதற்காக சேப்பாக்கம் கிரிக்கெட் மைதானம் இருக்கும் சாலையில் திரும்பினேன். சட்டென்று வண்டியை நிறுத்தினேன். காரணம், எதிரே கயிற்றின் மீது சிறுமி ஒருத்தி நடந்து வந்தாள்.



எட்டு வயதிருக்கும்.



நான் போன நேரம், கழைக் கூத்து முடியும் தறுவாய். விண்வெளியில் சுனிதா வில்லியம்ஸ் நடந்ததை நான் பார்க்கவில்லை; இந்தச் சிறுமி, காற்றில் நடந்ததைப் பார்த்தேன்.



சிறு அலுமினிய தட்டில் முட்டிக் கால் போட்டு, தலையில் சில சொம்புகளை அடுக்கிவைத்து, கையில் நீண்ட கழியைப் பிடித்தபடி சிறுமி லாவகமாக நடந்து வந்தாள்.







கீழே அவளின் தந்தை போல் ஒருவர், டோலக்கைத் தட்டி இசை சேர்த்துக்கொண்டிருந்தார்.



அம்மாவைப் போல் ஒருவர், சாப்பாட்டுத் தட்டைத் தலைகீழாகத் திருப்பிப் போட்டு, இரு குச்சிகளால் தட்டி அவரால் முடிந்த அளவுக்கு இசை கூட்டினார்.



தரையில் ஒரு விரிப்பு இருந்தது. அதில் சில சில்லறைகள். அம்மா, அவ்வப்போது சில்லறைகளை எடுத்துக்கொண்டிருந்தாள்.



போக்குவரத்து மிகுந்த சாலை என்பதால், மக்கள் சற்று தள்ளி சாலையின் எதிர்ப் பக்கத்தில் நின்றுகொண்டிருந்தார்கள்.



கயிற்று நடை முடிந்ததும் சிறுமி ஒரு தட்டினை எடுத்துக்கொண்டு வந்து சன்மானம் பெற வந்தாள். அவள் நிகழ்த்தியது ஒரு கலை; எனவே அது சன்மானம்தான். ஆயினும் ஒரு கலை வித்தகி, தட்டேந்தி வந்தது, துயர்மிகு காட்சியாகக் கண் முன்னே நிற்கிறது.